Afscheid (dag 14)

Afscheid 

Zoals waarschijnlijk de meeste mensen hier op aarde, heb ik een grote hekel aan afscheid nemen. Ik kan het eigenlijk niet. Gelukkig is er voor ieder probleem een oplossing. Dat geldt ook voor afscheid nemen en dat is heel simpel: Je neemt gewoon geen afscheid! Het is jezelf een beetje voor de gek houden en hopen dat je alle lieve mensen die je ooit in je leven hebt ontmoet, nog eens terug zult zien. Uit de grond van mijn hart hoop ik echt dat ik een aantal van deze bijzondere mensen die ik hier ontmoet heb nog eens terug zal zien. Die kans is klein aangezien er niemand in Nederland woont en de meesten Nederland niet echt aantrekkelijk vinden om te bezoeken tijdens hun studie op Cavilam. Maar misschien is na vanochtend mijn vaderland toch wel iets in hun achting gestegen.

De ochtendles

Tijdens de ochtendles luisteren we ieder afzonderlijk met koptelefoon op naar een interview met vier vrouwen over het verruimen van de openingstijden van de winkels en dan met name op zondag. Later moeten we reproduceren wat we hebben gehoord door antwoord te geven op een aantal vragen. Zeer gedetailleerd zijn mijn antwoorden niet, maar ik heb de hoofdlijnen van wat er gezegd is, begrepen. Mijn Spaanse klasgenoot wil een discussie aanwakkeren, maar niemand begrijpt zijn vraag. Hij herhaalt zijn vraag en we begrijpen hem nog niet, maar hij wil per se antwoord. De vraag blijft helaas hangen. We komen er niet echt uit. Het veroorzaakt een grappig effect. Het doet me denken aan die momenten waarbij mijn hond zeer dwingend naar me kijkt en aandringt, maar ik niet snap wat ze bedoelt.

Al gauw dwalen we in verschillende discussies af naar heel andere onderwerpen. Het gaat over feestdagen, religies en uiteindelijk gaat het zelfs over de Zwartepietendiscussie. Leg dan maar eens uit aan je buitenlandse klasgenoten waarom de meerderheid in Nederland vindt dat dit niets met discriminatie te maken heeft!

Zelf ben ik nieuwsgierig naar de werkloosheidsvoorzieningen in verschillende landen. In Zuid-Korea schijn je na ontslag als uitkering maar iets van 30 of 40% van je laatstverdiende loon te krijgen. Een Zuid-Koreaanse voegt toe dat dit dan ook één van de belangrijkste redenen is onder de Zuid-Koreanen om zelfmoord te plegen. In Spanje en Frankrijk is het al niet veel beter geregeld met ook maar iets van 40 of 50% van het laatst verdiende loon. Als mijn klasgenoten horen dat het bij ons 70% is, valt hun mond open van verbazing. Ik heb maar niet verteld dat in sommige gevallen de regeling nog gunstiger is. ‘Tja’, ‘zegt onze docente, ‘zo besef je weer dat het in je eigen land zo slecht nog niet is.’ En zo is het maar net, denk ik. Misschien zijn mijn klasgenoten nu toch iets enthousiaster geworden met betrekking tot Nederland.

Tussen de middag neem ik eerst afscheid van mijn docente. Ik dank haar voor haar goede uitleg en enthousiasme. Ik vind echt dat iedere docent waar ik les van heb gehad op Cavilam een topper is. Ze blijven net zo lang naar manieren zoeken om iets uit te leggen totdat je begrijpt wat ze bedoelen. Dat gaat gepaard met veel non-verbale communicatie en expressiviteit. Sommigen zijn zo fanatiek dat het lijkt alsof hun leven er vanaf hangt! Met twee zoenen neem ik vervolgens afscheid van mijn Spaanse klasgenoot. Hij zit niet in mijn middaggroep. Hij vertelt me op de valreep dat hij voor zijn werk Frans moet leren. We wisselen telefoonnummers uit en ik nodig hem uit om eens naar Nederland te komen. Kijk, dit is dus eigenlijk zo’n vorm van ‘geen afscheid nemen’.

De middagles

’s Middags gaat het over allerlei Franse spreekwoorden en gezegdes en kijken we naar een filmpje waarin een Française die naar Canada is geëmigreerd op een grappige en duidelijke manier uitlegt wat de verschillen zijn tussen het Québécois en het Frans (You Tube: Québécois pour les nuls, Solangeteparle). De docente van de middaglessen is zeer creatief in het bedenken van verschillende lesvormen. Dat maakt haar lessen sprankelend en afwisselend. Na de les zeg ik de middaggroep gedag  - ik neem weer niet echt afscheid - , en begin voor de laatste keer aan mijn wandeltraject naar huis.

Het galgenmaal

Net zoals de vorige keer nodig ik Mathilde uit om de laatste avond met me uit eten te gaan als dank voor haar gastvrijheid. Ze heeft bijna iedere dag voor me gekookt: Pasta, Risotto, verschillende ovengerechten met Franse kaas enz. Altijd was er ook soep en Franse kaas in allerlei soorten, uiteraard met stokbrood erbij. Het was allemaal overheerlijk en ik zal weer moeten afkicken als ik thuis ben.

We kiezen voor een Frans restaurant. Mathilde wijst dit restaurant in eerste instantie af want ze vindt € 18,00 voor een hoofdgerecht wel erg veel. Als ik haar zeg dat ik dat een hele normale prijs vind, gaat ze toch akkoord, ik betaal immers. We bestellen allebei een gerecht met entrecote. Even later ligt er een enorm stuk vlees op ons bord. Ik denk dat ik de komende dagen geen vlees meer hoef te eten. Het vlees is bijzonder mals en is goed bereid, wel met de in Frankrijk gebruikelijke vetrandjes er nog aan, maar het smaakt allemaal prima.

Mathilde staat erop dat zij de wijn betaalt. Dus een fles wijn moet er komen. Het punt is alleen dat Mathilde al een biertje besteld heeft en ik zelf ook al wat gedronken heb. Mathilde drinkt niet meer dan twee kleine glaasjes wijn. Nadat ik 3 grote glazen wijn heb gedronken, voel ik ‘m behoorlijk zitten. Om nog lopend thuis te kunnen komen, zit er niks anders op dan het restant van die dure fles wijn in het restaurant achter te laten.

Tijdens het eten zitten Mathilde en ik gezellig te kletsen. Het gaat niet alleen over koetjes en kalfjes. Misschien helpt de wijn ook een handje, maar ik heb voor het eerst het gevoel dat ik genuanceerder met haar in het Frans kan praten. Zij zegt zelf ook dat het een behoorlijk verschil is met vorig jaar. Ze vindt dat mijn Frans niet meer zo fragiel is en ze heeft het idee dat ik haar veel beter begrijp. Dat geeft me vertrouwen. Dan ben ik toch ongemerkt iets vooruit gegaan sinds vorig jaar!