De terugreis (dag 15)

25 november 2017 - Vichy, Frankrijk

De terugreis

Vanochtend nemen Mathilde en ik afscheid van elkaar, nou ja … afscheid. We beloven elkaar met klem dat het geen ‘adieu’ is maar een ‘au revoir’. Kijk, weer zo’n ‘anti-afscheidsmoment’! Toch houd ik het niet droog als ik de trein instap.

De terugreis gaat via het oosten. Dat is iets duurder, maar het voordeel is dat je niet door Parijs hoeft met de metro. Het eerste stuk van de reis, naar Lyon, is zeer afwisselend. Beboste heuvels, weilanden met koeien en schapen en schattige dorpjes wisselen elkaar af. Ook zie ik op een zeker moment het Centraal Massief, nog steeds in herfstkleuren gehuld in de verte aan me voorbij glijden. Het herfstdecor waarin we rijden is wat uitgedund, maar nog altijd prachtig. De trein zelf is minder fantastisch. De stoelen zijn prima, de beenruimte gaat net, mijn reisgenoten zijn ook niet vervelend maar wat mij wel stoort is de enorme diesellucht die in de trein hangt. Hopelijk is het de enige trein vandaag met dit ongemak want anders vrees ik dat ik met zware hoofdpijn thuiskom. We zijn zonder vertraging vertrokken. Als de trein in Lyon aankomt heeft deze een vertraging van zo’n 20, 25 minuten opgelopen. Het is maar goed dat ik hier drie kwartier overstaptijd hebt. Op het station Part-Dieu (Lyon) is het een enorme chaos: Overal politie en militairen die zenuwachtig op de voorbijgangers letten. Er hangt een gespannen sfeer. Het is duidelijk dat het dreigingsniveau hoog is. Omdat ik even moet zoeken naar de toiletten houd ik hierna onvoldoende tijd over om nog in de rij te gaan staan voor een broodje. Gelukkig heb ik ’s ochtends wat brood klaargemaakt. Zo kom ik de dag wel door. Ik besluit op tijd naar het perron te gaan waar ik moet zijn. Daar gaat iets niet helemaal zoals het hoort want eerst komt de TGV met eindbestemming Lille aan terwijl toch duidelijk op het bord staat aangegeven dat de trein die aan moet komen de trein naar Brussel-Zuid is. Het gevolg: Overal zoekende mensen zoals ik. Gelukkig spreek ik Frans en kom ik er al snel achter dat mijn trein achter deze trein aan zal komen. Het is erg verwarrend allemaal.

De trein naar Brussel is goed gevuld. Ik ga zitten op mijn gereserveerde plaats aan het gangpad naast een zo te zien Franstalige dame van mijn leeftijd. Ze heeft haar plank uitgeklapt. Op haar e-ticket ligt een Franstalig boek. Uit de titel maak ik op dat het boek gaat over slapeloosheid en wat je eraan kunt doen. Het grappige is dat ze heerlijk ligt te slapen in haar stoel. De tips in het boek hebben blijkbaar goed geholpen! Af en toe hoor ik een peuter huilen die samen met zijn moeder achterin de coupé zit. Verder gedragen de mensen zich rustig; geen rinkelende telefoons en hardop gepraat. Maar vanaf Marne-La Vallée-Chessy, het station bij Euro Disney, is het gedaan met de rust. Een Engelse familie stapt de trein in inclusief allerlei Euro Disney attributen. Ze zijn niet alleen lijfelijk nadrukkelijk aanwezig maar ze laten ook duidelijk horen dat ze er zijn. Oma snapt niet helemaal hoe het zit met de stoelnummers en probeert iemand van zijn gereserveerde plaats te verjagen. Diegene houdt zijn poot gelukkig stijf.

Eén van de kinderen vertelt met zo’n heerlijke Engelse tongval dat Star wars veel indruk op hem heeft gemaakt, een ander kind is helemaal weg van Pinokkio.

Dan stapt er plotseling een groep mannen met een grote herdershond onze coupé binnen. Eén van de Engelsen roept zonder na te denken dat zo’n hond in de trein echt niet kan. Maar de mannen dragen een bandje om hun armen met daarop de tekst ‘Douane’. Twee mannen begeleiden de hond langs alle bagage. Hij moet ook aan de handbagage snuffelen. Het is mij duidelijk dat dit een drugs- en wellicht een explosievencontrole is. Door dit gebeuren raak ik in gesprek met mijn buurvrouw. We zijn het er allebei over eens dat zo’n douanecontrole goed is en eigenlijk vaker zou moeten plaatsvinden. We hebben het verder over de gespannen situaties op de stations en we vinden dat de aanwezigheid van veel bewaking op stations ook een keerzijde heeft. Mensen kunnen er paniekerig en paranoïde op reageren. Zo vertelt mijn buurvrouw dat, vlak nadat zij in Marseille op deze trein was gestapt, zij een vrouw naar een conducteur zag gaan die hem vertelde dat zij twee mannen niet vertrouwde omdat die zich vreemd gedroegen en volgens haar geen ticket hadden gekocht. De conducteur nam dit zeer serieus, maar durfde blijkbaar zelf geen actie te ondernemen en waarschuwde de politie. De politie pakte het rigoureus aan en met groot vertoon werden de mannen apart genomen. Uiteindelijk bleek er niks aan de hand te zijn en konden de mannen gewoon hun ticket laten zien. Tja, dit soort paniekvoetbal zullen we wel vaker gaan zien in de toekomst.

Mijn buurvrouw is een Waalse en komt uit Mons. Ze heeft net een congres in Marseille achter de rug. Ik heb gemerkt dat Frans spreken met een Waal de beste manier is om zelfvertrouwen op te doen! De meeste Walen schamen zich dood dat ze geen Nederlands spreken en vinden het extra bijzonder dat jij nota bene als Nederlander, niet eens een Vlaming, wel Frans spreekt. Ze geven je de grootste complimenten, al spreek je maar een paar woorden Frans! Zo ook mijn buurvrouw in de trein. Ze spreekt wel Engels, maar geen Nederlands. Ze geneert zich dat er nauwelijks een woord Nederlands bij haar is blijven hangen terwijl ze het vak een aantal jaar op school heeft gehad. Ik heb dit verhaal vaker van Walen gehoord.

In Lille stapt mijn buurvrouw uit omdat Mons dichter bij Lille dan bij Brussel ligt. Ook de luidruchtige Engelsen stappen uit. Zij zullen waarschijnlijk hun reis met de Eurostar vervolgen. In Lille loopt de trein leeg en wordt direct gevuld met weer een rijk palet aan mensen. Naast mij aan de andere kant van het gangpad gaat een jongeman zitten. Hij begint te lezen in een stripboek. Hij geniet zichtbaar van wat hij leest want herhaaldelijk zie ik hem erom lachen. Het is een grappig gezicht. Met de man die naast mij bij het raam neerstrijkt heb ik geen contact.

Op het station in Brussel-Zuid is het wederom ‘oorlog’: overal militairen die gespannen de situatie in de gaten houden. De TGV waarmee ik gereisd heb, heeft meer dan een halfuur vertraging opgelopen, dus ik besluit maar gelijk op zoek te gaan naar het perron waar mijn trein aankomt. Als ik even op een rustige plek van het station mijn ouders bel, komt er een vrouw van, ik schat, half de twintig naar me toe. Haar oogopslag verraadt dat ze verslaafd is. Ze vraagt me tijdens mijn telefoongesprek om geld omdat ze helemaal alleen is. Ik weiger haar iets te geven. Als ik even later op het juiste perron sta, komt er een jongeman naar me toe. Hij lijkt op de vrouw die mij zojuist om geld vroeg, hij zou haar broer kunnen zijn. Ook hij ziet er ‘verslaafd’ uit en smeekt me om geld. Ik weiger ook hem iets te geven, maar ik merk dat ik er moeite mee heb. Terwijl ik sta te wachten op mijn trein, vraag ik me af of je mensen die in nood zijn en bedelaars in het bijzonder, iets moet geven. Ik sus mijn geweten met de gedachte dat als bedelaars op deze manier geld blijven ontvangen, zij nooit van hun problemen af zullen komen en blijven bedelen op straat. Had ik deze jongeren dan misschien moeten aansporen om hulp te zoeken? Ik besluit de volgende keer gewoon een stukje brood in mijn jaszak te stoppen om dit in plaats van geld te kunnen geven. Daar kunnen ze in ieder geval geen drugs van kopen!

De reis van Brussel naar Roosendaal verloopt spoedig en de intercity van Amsterdam naar Vlissingen komt zelfs zo’n 7 minuten te vroeg op het station in Roosendaal aan. Dan vind ik het knap dat ze het vervolgens toch nog voor elkaar krijgen om met 5 minuten vertraging in Vlissingen aan te komen! Om iets voor tienen stap ik moe maar voldaan mijn huis binnen.  

Beste mensen,

Dit is het einde van mijn reis. Ik ging naar Vichy om mijn Frans weer wat bij te spijkeren voor een examen in december. Volgens mij is dat redelijk gelukt. Ik hoop dat het me ook gelukt is om jullie mee te laten genieten van alles wat ik de afgelopen twee weken beleefd heb. Ik dank jullie hartelijk voor al jullie leuke, grappige, positieve en enthousiaste reacties! Hierdoor was het voor mij extra leuk om erover te schrijven!   

6 Reacties

  1. Nancy Soolsma:
    27 november 2017
    Welkom thuis Lydia!! Je kan echt trots zijn op jezelf hoor.
  2. Rob Kouwenhoven:
    27 november 2017
    Hopelijk gaat het je lukken in december, ik hoor er wel van!
  3. Anne-Marie:
    27 november 2017
    Welkom thuis! Het was leuk om je verhalen te lezen.
  4. Freek:
    27 november 2017
    Op deze natte maandagmorgen lees ik het reisverslag no. 15. Mooie herinneringen aan 2 intensieve weken in Frankrijk. Jij hebt er van genoten en wij van jouw verhalen. Bedankt.
  5. Ad:
    27 november 2017
    Beste Lydia, leuke stukjes. De reden dat ik jouw blog ging lezen was omdat ik op reislogger verhalen zocht van pelgrims die naar Santiago de Compostela gaan. Omdat ik zag dat jij voor de Franse taal naar Frankrijk ging en ik zelf, in Nederland, op Franse les zit omdat ik in maart 2018 vanuit Bergen op Zoom via België, Frankrijk en Spanje naar SdC ga vond ik het leuk om je te volgen. Ook bijzonder is dat 4 van mijn medestudenten een week naar Rouan geweest zijn om de taal extra onder de knie te krijgen, ook bij een gastgezin. Hopelijk ben ik straks voor de Fransen een beetje verstaanbaar en kan ik lezen wat er staat. Succes in december.
  6. Nini Freni:
    27 november 2017
    Wat een prachtige verhalen. En dapper en stoer van je. Fijn om je woensdag weer te zien Lydia. X