De eerste overnachting (vervolg dag 1 en dag 2)

De eerste overnachting

Even dacht ik dat ik erin geluisd was. Om te acclimatiseren voordat ik me weer volledig in het Franse leven zou storten, had ik voor de eerste nacht een appartement gehuurd via booking.com. Moe na de lange treinreis belde ik aan bij het appartementencomplex in een smal zijstraatje van een hoofdstraat in Vichy. Het zag er aan de buitenkant allemaal wat vervallen uit. Niemand deed open, ook niet na een tweede keer aanbellen. Ik moest gelijk denken aan een tv-programma waarin gedupeerde mensen hun verhaal vertellen over een geboekte vakantie waarbij ze er later achter waren gekomen dat ze waren opgelicht. Die onaangename gedachte werd nog versterkt toen ik het vermelde telefoonnummer probeerde te bellen. Het netwerk herkende het nummer niet. Ondertussen begon het al donker te worden. Ik wilde ook niet gelijk mijn gastvrouw bellen die ik morgen na anderhalf jaar weer zou ontmoeten. Ik besloot mijn telefoon uit te doen en weer op te starten. Dat werkte. Even later had ik in een rumoerige omgeving de eigenaar van het complex dan toch aan de telefoon. Ik kon hem nauwelijks verstaan. Ik begreep na een paar herhalingen dat hij er niet was en dat zijn ouders waarnamen. Ze zouden binnen enkele minuten arriveren. Die paar minuten werden 20 minuten en tijdens het wachten begon het weer te regenen. Eindelijk stopte er een auto met een Marokkaanse familie voor de deur. Een vriendelijke man stapte uit en bood zijn excuses aan voor het ongemak. Na een rondleiding in het appartement waarvan de ramen aan de voorkant geblindeerd waren en aan de achterkant met luiken afgesloten, kon ik me eindelijk installeren. Omdat ik last heb van claustrofobie vroeg ik nog of de luiken van de slaapkamer open konden, maar dat was absoluut niet mogelijk. Later begreep ik waarom. Toen ik ’s avonds niet kon slapen omdat ik het toch wat benauwd vond allemaal, heb ik geprobeerd de luiken wat te openen. In het licht van de appartementen die aan de achterkant van het pleintje grensden dat bij dit appartementencomplex hoorde, zag ik door de opening dat dit pleintje diende als opslagplaats van allerlei dozen en andere rommel, die daar kop over kloten neer waren gegooid. Ik denk dat de mensen zich ervoor schaamden en niet wilden dat de gasten deze puinhoop zouden zien. Mijn appartement was in tegenstelling tot deze rommel zeer netjes, goed geordend en bovendien zeer proper. Die nacht heb ik gelukkig als een roos geslapen, heerlijk!

De ontmoeting met mijn gastvrouw Mathilde na anderhalf jaar was warm en hartelijk! We hadden elkaar genoeg te vertellen! Ik merkte echter al snel dat ik meer wilde vertellen dan ik kon. De simpelste woorden zoals ‘luik’, ‘deelnemen’, ‘geen dank’ kon ik niet reproduceren op het moment dat ik ze nodig had. Het leek alsof alles door elkaar gehutseld was daarboven. Ik ben benieuwd hoe het me morgen vergaat als ik om 8.00 uur ’s morgens een test moet afleggen om mijn niveau vast te stellen voor de indeling in de juiste klas. Ach, dan maar relaxt een niveautje lager, kan mij het schelen!

’s Middags hebben we nog een wandeling gemaakt in het park grenzend aan de rivier, vlak bij de school. Het was wederom echt herfstachtig vandaag. Dit zorgde voor een heel ander sfeertje dan vorig jaar voorjaar.