Mijn eerste schooldag (dag 3)

Mijn eerste schooldag

‘Ha Lydia, daar ben je weer!’ Zo word ik vanochtend bij de receptie van Cavilam in het Frans begroet door één van de directieleden. Dat is echt thuiskomen! Alles ziet er zo op het eerste gezicht nog hetzelfde uit sinds mijn stage vorig jaar, zelfs de test die we moeten maken is volgens mij niet aangepast want verschillende onderwerpen komen me bekend voor. We zijn vanochtend met zo’n negen starters. De helft spreekt nauwelijks een woord Frans en iedereen is toch wel wat nerveus. Ik maak een praatje met een zelfverzekerde vrouwelijke tandarts uit Kiev, een verlegen studente uit Australië en een nerveuze man uit Noorwegen. Het is weer een zeer internationaal en gemêleerd gezelschap! Altijd weer zijn de Aziaten het beste vertegenwoordigd. Als je niet beter zou weten, zou je denken dat dit een school in China of Korea is! Ik moet toch eens informeren waarom Aziaten zo graag Frans leren.

Luistervaardigheid is en blijft mijn zwakste onderdeel. Het zijn vandaag echter niet de docenten die het mijn oren lastig maken. Ook al praten ze snel, ik kan ze redelijk goed verstaan. Daarentegen is het echt een uitdaging voor me om mijn klasgenoten te volgen. De meeste Koreanen en Chinezen zijn door de klanken die ze gebruiken werkelijk niet te verstaan. Bovendien durft een aantal van hen niet hardop te praten! Ook de Spaanstaligen kunnen er wat van. Die zijn weer niet te verstaan omdat ze met zoveel temperament praten dat ze in mijn beleving hele stukken overslaan. Iedereen is trouwens heel toegankelijk en aardig en je wordt als nieuweling gelijk opgenomen in de groep, geen enkel probleem!

Je of u

Wie spreek je aan met ‘je’ en wie met ‘u’, wat is de norm? Daar praten we deze morgen over in de klas. Een Chileense klasgenoot vertelt dat hij toch wel verbaasd was dat een Franse verkoper in een winkel hem weigerde verder te helpen als hij hem niet met ‘u’ aan zou spreken. De Chileen had die verkoper in zijn onschuld de vraag gesteld: ‘Verkoop jij ook ….?’

In Korea schijnen er meerdere aanspreekvormen te zijn. Je moet daar zeker weten dat je goed met iemand bevriend bent voordat je diegene met de meest informele ‘je-vorm’ aanspreekt. De constatering dat docenten op Cavilam gewoon getutoyeerd worden door leerlingen was voor hen  een behoorlijke cultuurshock! Ze moesten daar echt aan wennen. Frankrijk blijkt nog altijd een stuk formeler te zijn dan Nederland. Een bejaarde spreek je sowieso met ‘u’ aan, ook al is het je opa of oma. Alleen tegen bekenden en kinderen zeg je ‘jij’. Maar onder collega’s van ‘verschillend niveau’ wordt hier toch ook steeds meer getutoyeerd.

Roken

’s Middags zit ik met een aantal anderen in de klas. Ook zie ik weer een aantal gezichten van de ochtendgroep terug. We discussiëren met behulp van steekwoorden over het onderwerp roken. Waarom rook je wel of niet en waar is het geoorloofd om te roken? In Frankrijk zijn de pakjes sigaretten vanaf vandaag gemiddeld 35 cent duurder geworden: een ontmoedigingsbeleid en wellicht compenseert het de sterk stijgende ziektekosten wat. Als het woord ‘joint’ valt kijkt iedereen gelijk mijn kant uit. Nederland blijft toch het cannabisparadijs voor de meeste buitenlanders!

Ik twijfel of ik mijn klas al toestemming zal vragen om een foto te maken, maar ik vind het nog te vroeg en buiten is het te nat om mijn telefoon tevoorschijn te halen. Vandaag dus even geen foto.

Zowel ’s morgens als ’s middags worden we herinnerd aan en staan we even stil bij de vreselijke aanslagen die twee jaar geleden in Parijs plaatsvonden.