'Kraak voor een mooie dag!' (dag 4)

Kraak voor een mooie dag!

Op een pak crackers lees ik tijdens het ontbijt een tekst in het Frans, waar ik vandaag nog vaak aan terugdenk. Ik heb 'm voor de rest van mijn stage tot motto verheven! Misschien zelfs wel voor mijn hele studieperiode!

Iedereen kent dat wel, het moment waarop je denkt: Waar doe ik het allemaal voor? Het loopt even niet zoals je wilt. Je hebt het dooie punt bereikt. Dat duurt meestal maar even en daarna ziet de wereld er weer een stuk vrolijker uit! Dit moment ervaar ik vandaag en het is een déjà vu want ik herinner me dat ik dat vorig jaar ook had. Het is de kunst er niet in te blijven hangen en tegen jezelf te zeggen: ‘Kom op meid, ga ervoor, je moet er zelf iets van maken, laat de moed niet zakken!’

Een aantal leerlingen uit de ochtendgroep laat duidelijk merken er geen zin in te hebben vandaag. Ze hangen een beetje onderuit en zien er vermoeid uit.

We gaan twee aan twee aan de slag met een grammaticaoefening: Het invullen van verbindingswoorden: ‘aangezien’, ‘zoals’, ‘omdat’, ‘trouwens’, ‘ondanks’ enz. in de zin. De docente laat mij expres met iemand samenwerken die vorige week uitgebreid met deze lesstof bezig is geweest. Het komt op mij over alsof ik dit onderwerp nog nooit heb gehad, maar het is goed bedoeld. Als ik tegenover een Venezolaanse in het Frans probeer uit te leggen waarom ik denk dat een bepaald woord beter past in een zin, kom ik er helemaal niet uit. Zij is verbaal veel sterker dan ik, ik kies daarom maar eieren voor mijn geld en volg haar keuze op. Later blijkt dat ik toch gelijk had.

Dat is mijn grootste struikelblok op dit moment. Ik word blijkbaar gestraft voor het feit dat ik de afgelopen vijf maanden nauwelijks Frans gesproken heb. Hierdoor lukt het me nu niet of met veel moeite hele zinnen te formuleren. Ik begin mijn mening al te uiten voordat ik er over nagedacht heb hoe ik dat in het Frans moet doen. ’s Middags wil ik me ook graag mengen in een discussie over het onderwerp ‘werk’, maar mijn hersenen lijken wel gatenkaas! De woorden die normaal gesproken voor het oprapen liggen, zijn nergens meer te vinden. Bovendien ligt het niveau inhoudelijk erg hoog. Volgens mij zitten er wel vier artsen in de middaggroep. Ik hoop niet dat ze zich aan mijn gestuntel ergeren. Ik heb me voorgenomen om me door niets en niemand en ook niet door mezelf tegen te laten houden en gewoon mijn mond open te trekken. Dan ga ik maar een paar keer flink op mijn bek! Daar leer je immers het meeste van. Soms moet je kraken om te slagen in het leven!